29 ετών. Οδηγός μοτοσυκλέτας.
07/07/2004, Έχασε τη ζωή του σε τροχαίο στην ΒΙ.ΠΕ. Κομοτηνής.
Ο Σταύρος ήταν το πιο καλό κομμάτι της οικογένειάς μας και ένας φοβερά αγαπητός άνθρωπος στους φίλους και στην κοινωνία. Ήταν ερασιτέχνης αθλητής και ένας παλιός και πολύ γνωστός Graffiter Πανελληνίως με το ψευδώνυμο «Web». Άνθρωπος πλημμυρισμένος από ενδιαφέροντα και αγάπη. Ήταν κοντός και όμως έπαιζε μπάσκετ. Οι φίλοι του τον αποκαλούσαν χαϊδευτικά «κοντό». Το κυριότερο χαρακτηριστικό του ήταν το χαμόγελό του και το χιούμορ του. Μεγάλη του αγάπη ήταν ο ΠΑΟΚ και ταξίδευε χιλιόμετρα για να τον στηρίξει. Καταγόταν από την Κομοτηνή όπου έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του και κάποια χρόνια στην Αθήνα.
Όταν αποφάσισε να επιστρέψει μόνιμα από την Αθήνα στην Κομοτηνή ήταν ενθουσιασμένος και ανυπόμονος. Δυστυχώς για αυτόν η ζωή του στην Κομοτηνή κράτησε μόνο 2 μήνες καθώς στις 7 Ιουλίου του 2004, έμελε να χάσει τη ζωή του σε τροχαίο δυστύχημα εκείνο το πρωινό που πήγαινε στην δουλειά του με τη μηχανή. Το τροχαίο είναι ένα μυστήριο καθώς κανείς μάρτυρας δεν υπήρχε και έτσι αρκούμαστε μόνο σε υποθέσεις. Αυτό που γνωρίζουμε είναι πως ο οδηγός φορτηγού έκανε αναστροφή και πως ο Σταύρος συγκρούστηκε σφοδρά με το φορτηγό. Φήμες λένε ότι ο οδηγός του φορτηγού τον είδε να προσπαθεί να πηδήξει από τη μηχανή για να σωθεί, αλλά αυτά είναι μόνο φήμες που αναπαράγονται σε μια μικρή πόλη όπως η Κομοτηνή. Φορούσε κράνος, γάντια και μπουφάν. Εξωτερικά δεν έφερε σχεδόν κανένα τραύμα, εσωτερικά, όμως, υπήρξε ρήξη σπλήνας, νεφρών , πνευμόνων, θωρακικά σπασίματα και εσωτερική αιμορραγία. Πέθανε ακαριαία και μεταφέρθηκε νεκρός στο νοσοκομείο Κομοτηνής. Η είδηση του χαμού του προκάλεσε σοκ στους πάντες και ο πόνος όπως σε κάθε ανάλογη περίπτωση, ήταν απερίγραπτος. Στην κηδεία του παρευρέθηκαν όλοι και ειδικά οι φίλοι του που τόσο αγαπούσε και τον αγαπούσαν. Μεταφέρθηκε στα χέρια των φίλων του και συνεννοηθήκαμε όλοι οι νέοι να φορέσουμε λευκά πουκάμισα ως ένδειξη νεότητας και αιωνιότητας στις ψυχές μας. ‘Έφυγε για πάντα από κοντά μας ως σώμα, η ψυχή του όμως και το χαμόγελό του θα μας συνοδεύουν μέχρι να ανταμωθούμε.
Το δικαστήριο έγινε κάποια χρόνια μετά, υπέδειξε υπαιτιότητα του οδηγού του φορτηγού και αποφάσισε χρηματική αποζημίωση στην οικογένεια του θύματος, η οποία στα επόμενα χρόνια αποδείχτηκε πολύ μικρή για να καλύψει τις ιατρικές ανάγκες της μητέρας του Σταύρου που απέκτησε χρόνια προβλήματα υγείας και κατατάσσεται πλέον στα άτομα με αναπηρία καθώς συν τοις άλλοις απέκτησε νεφροπάθεια.
Η γράφουσα το άρθρο αυτό, αδερφή του Μαρία Κυριακοπούλου, φροντίζει να τον τιμά πάντα κάνοντας διάφορα πράγματα είτε πιο απλά είτε πιο σημαντικά. Τρέχει κάθε χρόνο στον Κλασικό Μαραθώνιο Αθηνών για τη μνήμη του και σηκώνει τα χέρια προς τον ουρανό όταν τερματίζει. Συνεχίζει να πηγαίνει έστω χωρίς αυτόν στην Τούμπα και με δέος να φωνάζει το σύνθημα μαζί με χιλιάδες συνοπαδούς της «ΠΑΟΚ Σ’ ΑΓΑΠΩ ΚΙ ΟΤΑΝ ΘΑ ΠΕΘΑΝΩ ΘΕΛΩ ΤΟ ΔΙΚΕΦΑΛΟ ΣΤΟΝ ΤΑΦΟ ΜΟΥ ΕΠΑΝΩ». Χαρίζει φαγητό και ρούχα σε ανθρώπους που το έχουν ανάγκη, αγκαλιάζει και αγαπάει τα παιδιά τόσο πολύ όσο και εκείνος.
Ο Σταύρος ήταν ανύπαντρος, αλλά το διάστημα που σκοτώθηκε πολύ ερωτευμένος.
ΘΥΜΙΣΟΥ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΕΦΥΓΑΝ, ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΤΙΠΟΤΑ ΝΑ ΧΑΣΕΙΣ, ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ ΜΟΝΟΝ ΑΝ ΤΟΥΣ ΞΕΧΑΣΕΙΣ.
Τα θύματα των τροχαίων είναι ΠΡΟΣΩΠΑ - ΟΧΙ αριθμοί
Για μας και ένας μόνο άνθρωπος που χάνεται ή χάνει ικανότητές του έχει σημασία. Ο πόνος παραμένει ο ίδιος και δεν είναι μετρήσιμος από καμιά στατιστική.
