59 ετών. Οδηγός μοτοσυκλέτας.
23/1/2012, οδός Ποταμού, Σχιστό Κορυδαλλού. Πτώση από την μηχανή στην προσπάθεια να αποφύγει ένα σκυλί. Αδιευκρίνιστο αν υπάρχει εμπλοκή αυτοκινήτων.
Η ζωή δυστυχώς έχει τους δικούς της αδυσώπητους νόμους και τους εφαρμόζει χωρίς να ρωτάει κανέναν. Ξέρετε τι διαπίστωσα; Πως, όσο και να είσαι προετοιμασμένος να δεχθείς το θάνατο, τελικώς πάντα σε πιάνει απροετοίμαστο.
Μαζευτήκαμε λοιπόν για να εκφράσουμε τα συναισθήματά μας, το πόσο αισθητή είναι η απουσία του και πόσο σημαντικός ήταν όλα αυτά τα χρόνια στη ζωή μας. ΄Εζησα μαζί του πολλές όμορφες στιγμές στα χρόνια που συνταξιδέψαμε στο χώρο του Δρομοκαϊτείου.
Ένα χώρο που αγάπησε σαν σπίτι του και η αγάπη αυτή έγινε αμφίδρομη. Ένα χώρο που υπηρέτησε με αφοσίωση, τιμιότητα και ευσυνειδησία. Ένα χώρο που θα εύρισκε το έτερον του ήμισυ, την αγαπημένη του σύζυγο Μαρία.
Δυστυχώς χάσαμε ένα χαρισματικό άνθρωπο, ένα υποδειγματικό οικογενειάρχη, ένα στοργικό πατέρα, ένα αξιαγάπητο φίλο, ένα ξεχωριστό συνάδελφο, έναν ιδεολόγο αγωνιστή, έναν αγαπητό συγγενή, έναν άνθρωπο χαμογελαστό με ελεύθερο πνεύμα.
Ευτύχισε να δημιουργήσει μία όμορφη οικογένεια, να αποκτήσει δύο παιδιά για τα οποία καμάρωνε που έγιναν επιστήμονες, έγινε παππούς, ένας μεγάλος χαζοπαππούς (και που να’ ξερε πως ο εγγονός του δεν αφήνει κανέναν να πειράξει τα πράγματά του παππού του, γιατί λέει κάπου είναι και θα γυρίσει….)
Κρίμα…., δεν πρόλαβε να τον χαρεί….
Έφυγε νωρίς ο Αντώνης, βιάστηκε και τα γιατί πολλά και αναπάντητα. Έφυγε και τώρα μας θωρεί από ψηλά αλλά δεν ξέρει πως εκείνη τη μέρα φύγαμε και μείς μαζί του.
Να αποχαιρετήσω άλλη μία φορά τον φίλο και ξάδελφο μου Αντώνη, με τα λόγια του αγαπημένου του λογοτέχνη, Νίκου Καζαντζάκη που λένε πως: «Όταν έχεις πινέλα και χρώματα μπορείς να φτιάξεις το δικό σου παράδεισο και να μπεις μέσα».
Και είμαι σίγουρος πως ο Αντώνης και χρώματα βρήκε και πινέλα και τώρα ζει μέσα στον δικό του παράδεισο.
Είναι αλήθεια πως η απουσία του μας πονάει, μας πονάει πολύ να το ξέρει, αλλά αισθανόμαστε υπερήφανοι για ότι υπήρξε.
Σε πείσμα λοιπόν του θανάτου, θα ζει στις σκέψεις και στις καρδιές μας.
Γιατί ας μην ξεχνάμε πως η μνήμη είναι ζωή.
Χαϊδάρι, 22 Μάη 2012. Στέφανος Μπρής
[Απόσπασμα από ομιλία στην εκδήλωση που οργάνωσε το Σωματείο Εργαζομένων Δρομοκαϊτείου στις 22/5/2012 για τον Αντώνη & τα τροχαία εγκλήματα.]
Τα θύματα των τροχαίων είναι ΠΡΟΣΩΠΑ - ΟΧΙ αριθμοί
Για μας και ένας μόνο άνθρωπος που χάνεται ή χάνει ικανότητές του έχει σημασία. Ο πόνος παραμένει ο ίδιος και δεν είναι μετρήσιμος από καμιά στατιστική.
