19 ετών. Οδηγός μηχανής.
26/05/2019, Νεοχώρι Μεσολογγίου. Έχασε τη ζωή του 161 ημέρες πριν ολοκληρώσει τη στρατιωτική του θητεία.
Ο αδερφός μου ήταν φαντάρος. Του είχαν απομείνει 161 ημέρες μέχρι να απολυθεί. Είχε έρθει στο χωριό με άδεια για να μας δει και πήρε την μηχανή του να πάει μια βόλτα, την βόλτα που του στέρησε την ζωή. Στη διαδρομή της βόλτας του ένας οδηγός ηλικιωμένος πετάχτηκε μπροστά του με αποτέλεσμα ο Γεράσιμός μας να εκσφεδονιστει από την μηχανή και να βρεθεί μέσα στη διώρυγα. Ο ηλικιωμένος όχι μόνο δεν έτρεξε να βοηθήσει τον αδερφό μου αλλά έτρεξε να κρύψει το αυτοκίνητο και ανέβηκε σπίτι του σαν να μην είχε συμβεί τίποτα.
Ο αδερφός μου είχε πάθος με την μηχανή και δεν είχε εμπλακεί ποτέ του σε τροχαίο. Το όνειρό του ήταν μόλις απολυόταν να ανοίξει ένα συνεργείο με μηχανάκια, όμως δε πρόλαβε γιατί κάποιος απρόσεκτος, ασυνείδητος του έκοψε το νήμα της ζωής. Δουλευε από μικρός πριν τελειώσει το Λύκειο. Πήγαινε και φρόντιζε το άλογό του και δεν ενόχλησε ποτέ του άνθρωπο.
Μετά τον θάνατο, την απώλεια, χάνεις αμέσως ένα κομμάτι του εαυτού σου. Μαζί με αυτόν που φεύγει, φεύγει κάτι κι από σένα που δεν επιστρέφεται ποτέ. Τα χρόνια θα περάσουν 2,3,5 δεν έχει σημασία. Η απουσία θα είναι πάντα παρόν, η πληγή θα είναι πάντα ανοιχτή, οι αναμνήσεις μπροστά σου ολοζώντανες.
Περασα πολύ δύσκολα με τον αδερφό μου και αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να δεχθώ τόσο πολύ μαζί του και να τον προσέχω και περίμενα να μεγαλώσει για να με προσέχει αυτός. Δεν πρόλαβε να μεγαλώσει, δεν πρόλαβε να εκπληρώσει τα όνειρα του, δεν, δεν, δεν... Τώρα μου λένε όλοι υπομονή, υπομονή. Τί υπομονή; Ο αδερφός μου ξεψύχησε τόσο άδικα, δεν θα τον ξαναδώ. Περιμένω πώς και πώς να με πάρει ένα τηλέφωνο να μιλήσουμε. Από που; Πώς να συνεχίσω την ζωή μου έχοντας χάσει τον αδερφό μου; Μεγάλωσα με τον αδερφό μου, μοιραζόμασταν τα συναισθήματά μας.
Το να χάνουμε εναν δικό μας άνθρωπο πονάει πολυ. Δε χορταίνουμε ποτέ τους ανθρώπους που αγαπάμε, πάντα θα μας πληγώνουν οι στιγμές που
δε προλάβαμε να ζήσουμε μαζί τους. Δεν υπάρχει τίποτα πιο οριστικό από το θάνατο και ο αδερφός μου πήγε τόσο άδικα και εγώ θα πρέπει να μάθω να ζω χωρίς τον αδερφό μου, αλλά είναι δύσκολο. Δεν το μπορώ, μέρα με την μέρα πονάω όλο και πιό πολύ. Αδελφέ μου ελπίζω να τα πούμε σύντομα, μου λείπεις.
Η αδελφή σου,
Χριστίνα
Τα θύματα των τροχαίων είναι ΠΡΟΣΩΠΑ - ΟΧΙ αριθμοί
Για μας και ένας μόνο άνθρωπος που χάνεται ή χάνει ικανότητές του έχει σημασία. Ο πόνος παραμένει ο ίδιος και δεν είναι μετρήσιμος από καμιά στατιστική.
