25/11/2012, Πλατεία Δαβάκη, Νίκαια. Δεκαπέντε (15) εκατοστά πριν ανέβει στη νησίδα παρασύρθηκε από έναν μοτουσκλετιστή που έτρεχε με υπερβολική ταχύτητα και υπο την επήρεια αλκοόλ.
Πέντε χρόνια μετά, Νοέμβρη του 2017 λόγω αλλεπάληλων αναβολών δικαστικά δεν έχει ξεκινήσει τίποτα...
ΜΑΝΟΣ... Γεννήθηκε την πρωτομαγιά του 1996. Ένα παιδί που έφερε την άνοιξη στο σπίτι μας, ένα παιδί που ολοκλήρωσε την οικογένειά μας.
Από πολύ μικρός ασχολήθηκε με τον αθλητισμό. Στην αρχή με το ποδόσφαιρο κι έπειτα με το μπάσκετ. Έπαιζε σε ακαδημία μεγάλης ομάδας κι έκανε καθημερινά προπονήσεις επί επτά χρόνια. Ο λόγος που διέκοψε; Η ξαφνική κι απρόσμενη απώλειά του...
Σαν παιδί ήταν συνεσταλμένο, φιλότιμο, κοινωνικό, πρόσχαρο και αγαπητό σε πολύ κόσμο.
Όνειρό του... να γίνει αθλητικογράφος... ένα όνειρο που θα μείνει ανεκπλήρωτο. Κι ο λόγος είναι το ατύχημα που του συνέβη στις 25 Νοεμβρίου 2012, ημέρα Σάββατο και ώρα 00.11 μ.μ. όταν ένας μοτοσυκλετιστής που οδηγούσε μηχανή μεγάλου κυβισμού και υπό την επήρρεια αλκοόλ ( 1,47 g / L στο αίμα), έτρεχε με μεγάλη ταχύτητα σε κατοικημένη περιοχή και συγκεκριμένα στην πλατεία Δαβάκη, στη Νίκαια, παρέσυρε τον Μάνο, τον πέταξε 40 μ. μακριά κι εκεί τλείωσαν όλα...
μετά από αυτό το τραγικό γεγονός που βιώνω από εκείνη την ημέρα, εγώ και η οικογένειά μου, ανατράπηκαν όλα κι εγώ προσωπικά, αναθεώρησα όλα όσα πίστευα για τη ζωή και την κοινωνία που ζούμε.
Η απώλεια του παιδιού για μια μάνα είναι ένας αργός θάνατος και για την ίδια...
Άν η σκέψη ήταν παρουσία,, θα ήσουν πάντα δίπλα μου...
η μητέρα σου Αργυρώ Ρουμελιώτου
