73 ετών. Πεζή.
24/11/2009, λεωφόρος Βασ. Σοφίας, Αθήνα.
Στις 24/11/2009 το Τουλάκι μας, η μανούλα μας, πήγαινε πεζή από το διαμέρισμά της στο Παγκράτι να κάνει το αντιγριπικό εμβόλιο στο ΝΙΜΙΤΣ. Ήταν μια διαδρομή που την έκανε σχεδόν τριάντα χρόνια πεζή, μιας και ήταν σύζυγος απόστρατου ανώτατου αξιωματικού. Φρόντιζε συνέχεια τις δύο εγγονούλες της, την Ντένη και την Μαρία και λόγω της έξαρσης της γρίπης και της ευαισθησίας της υγείας της (μερική αποφρακτική πνευμονοπάθεια) θεώρησε σωστό να κάνει προληπτικά το εμβόλιο προκειμένου να μην κολλήσει τα εγγονάκια της. Ειρωνεία της τύχης! Το προγραμματισμένο ραντεβού ήταν στις 23/11, αλλά ειδοποιήθηκε ότι μετατέθηκε στις 24/11, λες και όλες οι δυνάμεις του κακού συνέδραμαν για να την οδηγήσουν εκείνο το πρωινό να ανταμώσει το κτήνος που θα της έπαιρνε τη ζωή και θα μαύριζε τη δική μας για πάντα. Ήταν 9.50 το πρωί. Πάντα προσεκτική και ταχύτατη επιχειρεί να διασχίσει την Βασιλίσσης Σοφίας λίγο πριν το Νίμιτς και ερχόμενη από την περιοχή του Χίλτον διασχίζει όλο το δρόμο και μόλις ένα μέτρο πριν να φτάσει το απέναντι πεζοδρόμιο, αφού περνά με ασφάλεια τις 2,5 κυκλοφοριακές λωρίδες, εμφανίζεται το κτήνος με τη μηχανή του. Ενώ την βλέπει τουλάχιστον από 100 μέτρα πριν, τρέχει τόσο πολύ σε κατοικημένη περιοχή που δεν σταματά καθόλου, ούτε επιχειρεί κανέναν απολύτως αποφευκτικό ελιγμό, τουλάχιστον να μην την χτυπήσει θανάσιμα, κάτι που θα μπορούσε να κάνει γιατί ο δρόμος από δεξιά του ήταν άδειος, αφού τα υπόλοιπα οχήματα ήταν ακόμα σταματημένα στον κόκκινο σηματοδότη. Απλά και κυνικά, σκέφτεται να μην πάθει τίποτα ο ίδιος και η μηχανή του. Αποτέλεσμα…. Πέφτει με όλη την ορμή πάνω τηςΠ, την οριζοντιώνει στην άσφαλτο και σταματά μετά από 20-30 μέτρα. Αυτό το δίποδο κτήνος δεν έπαθε τίποτα, ούτε μια αμυχή. Το Τουλάκι μας κείτεται στην άσφαλτο, διακομίζεται στο Νοσοκομείο και εκπνέει μιάμιση ώρα μετά περίπου. Αυτό το κτήνος παίρνοντας μόνο του το δικαίωμα και χωρίς καμία ουσιαστική τιμωρία μας σκοτείνιασε το βλέμμα, μας έσβησε το χαμόγελο, αποφάσισε με το έτσι-θέλω εκείνο το πρωί να δείξει το πιο αμείλικτό του πρόσωπο. Ένα ανθρωπάριο σκότωσε την απόλυτη μάνα και γιαγιά, έναν άνθρωπο με περίσσιο ηθικό και ψυχικό ανάστημα, όλο αγάπη, χαρά και γλυκύτητα, τη δική μας λατρεμένη μανούλα.
Οι κόρες της,
Μαριάννα & Αθηνά.
Τα θύματα των τροχαίων είναι ΠΡΟΣΩΠΑ - ΟΧΙ αριθμοί
Για μας και ένας μόνο άνθρωπος που χάνεται ή χάνει ικανότητές του έχει σημασία. Ο πόνος παραμένει ο ίδιος και δεν είναι μετρήσιμος από καμιά στατιστική.
