37 ετών. Συνεπιβάτης σε μηχανάκι.

37 ετών. Συνεπιβάτης σε μηχανάκι.

8/1998.

Αυτή είναι η Μαρία.
Ήταν η μόνη μου ξαδέλφη. Δέκα χρόνια μεγαλύτερη, ήταν προσηνής και γλυκιά, με μελαγχολικά μάτια που όμως άστραφταν όταν γελούσε. Για το μικρό κορίτσι που ήμουν τότε, ήταν ένα άπιαστο ίνδαλμα. Έμπαινε στη ζωή μου περιοδικά προκαλώντας αναστάτωση κι έπειτα έφευγε απότομα για να εμφανιστεί πάλι έπειτα από καιρό, σαν κομήτης.
Μεγαλώνοντας, άρχισα να εκτιμώ τον ιδεαλισμό και το πάθος της, την τεράστια καρδιά της που ωφέλησε τους πάντες, εκτός από την ίδια. Σιγά σιγά μου αποκαλύφθηκε το αδάμαστο πνεύμα της και το πιπεράτο χιούμορ της.

Η Μαρία έφυγε για σπουδές πολύ πριν μπω στην εφηβεία.
Παντρεύτηκε κι έγινε μαμά πριν αποφοιτήσω.
Έφυγε για πάντα, πολύ, πάρα πολύ νωρίς.

Μια μέρα θέλησε να κατεβεί στον Πειραιά για ν' αλλάξει τα εισητήριά της. Δεν έφτασε ποτέ.
Ένα φορτηγό έκανε δεξιά στροφή, ίσια πάνω στο μηχανάκι που οδηγούσε ο αδελφός της.Το τέλος ήταν φρικτό, αλλά γρήγορο. Ο αδελφός της βασανίστηκε περισσότερο - ως σήμερα.

Άραγε, σ' αυτά τα λίγα τρομερά δευτερόλεπτα, πρόλαβε να σκεφτεί τα παιδιά της, που μόλις είχαν μάθει να διαβάζουν;
Μεγάλωσαν χωρίς το καμάρι και χωρίς το χάδι της.
Δεν τους κράτησε ποτέ το βιβλίο για να πουν γεωγραφία.
Δεν ήταν στην παρέλαση να τους χειροκροτήσει.
Δεν απελπίστηκε μαζί τους στην εφηβεία.
Δε γνώρισε ποτέ το πρώτο τους κορίτσι.
Δε θα κλάψει στο γάμο τους.
Δε θα κρατήσει ποτέ της εγγονάκι.

Ο κομήτης Μαρία δε θα εμφανιστεί ποτέ ξανά στη ζωή μου.
Δε θα φωτίσει ποτέ κανέναν με τη λάμψη της.
Δε θα σοκάρει κανέναν με τα αθυρόστομα αστεία της.
Δε θα θυμώσει κανέναν με την ανυποχώρητη ξεροκεφαλιά της.
Δε θα εμπνεύσει κανέναν με το πάθος της.

Το στερέωμα είναι πιο φτωχό χωρίς τη Μαρία.
Ο κόσμος είναι πιο σκοτεινός χωρίς το γέλιο της να τον φωτίζει.

Η Μαρία όμως ζει εδώ.
Με συντροφεύει κλείνοντάς μου το μάτι, κάθε μέρα.
Και κάθε μέρα με πληγώνει η άπιαστη παρουσία της.

Μου λείπει.
Πάρα.
Πολύ.

( Η Μαρία «χάθηκε» τον Αύγουστο του 1998)

Τα θύματα των τροχαίων είναι ΠΡΟΣΩΠΑ - ΟΧΙ αριθμοί

Για μας και ένας μόνο άνθρωπος που χάνεται ή χάνει ικανότητές του έχει σημασία. Ο πόνος παραμένει ο ίδιος και δεν είναι μετρήσιμος από καμιά στατιστική.