19 ετών. Πεζός.
17/8/2017, Κουνουπιδιανά Χανίων.
Μαζί με την Στέλλα Μούσχου και τον σκύλο τους έχασαν την ζωή τους από οδηγό ΙΧ που οδηγούσε με εξωφρενική ταχύτητα χωρίς αναγνωρισμένη στην Ελλάδα άδεια οδήγησης.
Αφιερωμένο στο Γιάννη μας από την οικογένειά του!
… 17 Αυγούστου 2017 ,η μέρα που σταμάτησε ο χρόνος για εσένα, για εμένα, για εμάς…
Σηκώθηκα πολύ πρωί να σε καλοδεχτώ αγάπη μου, από τις μικρές διακοπές σου στα Χανιά με τη Στέλλα σου. Θα επέστρεφες με το πλοίο της γραμμής και ήθελα, να τα έχω όλα έτοιμα. Ξύπνησα ευδιάθετη και σου έστειλα το τελευταίο μας μήνυμα ¨αγάπη μου όλα καλά?¨ δεν απάντησες και ένας κόμπος στο στομάχι μου κάθισε όπως κάθε φορά που για λίγο… δεν έπαιρνα απάντησή σου… Προσπάθησα να διώξω μακριά τις εφιαλτικές σκέψεις που σκοτείνιασαν το μυαλό μου όταν είδα κλήση στο κινητό μου! Με διαπέρασε ρίγος πριν ακόμα το σηκώσω και κατάλαβα ότι αυτή τη φορά προμήνυε κάτι κακό! Όπως και ήταν!
Πάγωσαν και μαύρισαν όλα! Η ζωή σου, η ζωή μου, η ζωή μας… ούρλιαξα αποκαλώντας το όνομά σου, σα να ήθελα να σε προλάβω, να σταματήσω το τελευταίο σου ταξίδι… προς τον ουρανό… σα να νόμιζα ότι η φωνή μου θα σε φέρει πίσω… σα να ήθελα να σου πω στάσου για λίγο … δεν πρόλαβα, να σε αποχαιρετήσω παιδί μου! ζωή μου ολόκληρη…
Έσφιγγα με δύναμη το κεφάλι μου για να σταματήσω να ακούω στο μυαλό μου:
Η Στέλλα και ο Γιάννης παρασύρθηκαν από διερχόμενο αμάξι το οποίο έτρεχε με ιλιγγιώδη ταχύτητα χάνοντας τον έλεγχο ένας μεθυσμένος-κοιμισμένος οδηγός , όπου ξέφυγε από το οδόστρωμα και έπεσε πάνω τους.
Πάνω σας! και διέλυσε τα κορμιά σας .. τα όνειρά σας, τα νιάτα σας , την ομορφιά σας, τη δίψα σας για ζωή, την αγάπη που είχε ο ένας για τον άλλον, την ευαίσθητη ψυχή σας για τούτο εδώ τον κόσμο. Τον κόσμο, που σας στέρησε την ίδια τη ζωή! Που δεν προλάβατε να την γνωρίσετε…
Δεν είχες κλείσει τα 19 σου χρόνια και η Στέλλα τα 20 …Πόσο λάτρευε ο ένας τον άλλον!… Πόσο ταιριάζατε!...όλο γελούσατε... και εκείνη την ημέρα σίγουρα γελούσατε ξέγνοιαστοι, όπως πάντα... ακόμη αντηχεί στα αυτιά μου το γέλιο σας και τα πειράγματά σας. Σίγουρα γελούσατε… το είδα στη μορφή σου, ήταν γλυκιά και όμορφη όπως πάντα, παρόλη την ταλαιπωρία της συντριβής σου. Κανείς δεν μπορεί να μου πάρει την μορφή σου, κανείς δεν μπορεί να μας πάρει τις στιγμές μας! Είναι ανεξίτηλες παντού, στο σπίτι μας, στο μυαλό μας, στην καρδιά μας, στην ψυχή μας, Ψυχή μου!...
Και ναι! Νιώθω ευλογημένη που σε γέννησα! που σε έζησα! που λαχτάρησα για σένα! που γέλασα με σένα! που ένιωθα απέραντη ευτυχία όταν σας έβλεπα αγκαλιασμένα και χαμογελαστά με τα αδέλφια σου μετά από τα εξουθενωτικά σας παιχνίδια! Που ανακάλυψα τον αγαπημένο μου ήχο , το γέλιο σου!, που έμαθα από εσένα το πιο σημαντικό στη ζωή ΤΗΝ ΑΝΙΔΙΟΤΕΛΗ ΑΓΑΠΗ!, που εσύ μου δίδαξες μέσα από τις πράξεις σου, αγάπη μου, Γιαννούκο μου! όταν πρόσφερες στα αδέρφια σου, στους συμμαθητές σου , στους φίλους σου για να τους δεις ευτυχισμένους, όταν μου έφερνες σπίτι ότι απροστάτευτο ζωάκι έβρισκες και ήξερες … ήξερες ότι δεν θα αντιστεκόμουν ποτέ στην ευγενική ψυχή σου.
Χωρίστηκαν οι δρόμοι μας για λίγο που το λίγο έγινε πολύ και το πολύ έγινε λίγο.. και δεν αντέχεται η απουσία σου , δεν αντέχεται η συνέχεια της ζωής χωρίς να ζήσω την αποφοίτησή σου από το Πανεπιστήμιο σου, τη θητεία σου ως στρατιώτης , την αγωνία σου για την πρώτη σου επαγγελματική επιτυχία, τη λαχτάρα σου να δεθείς με τα δεσμά του γάμου με την Στέλλα σου, την ανείπωτη χαρά σου στο άκουσμα της λέξης μπαμπά…
Όλα αυτά αποφάσισε έτσι… να μας τα στερήσει ένας συνομήλικός σας χωρίς ¨μπράτσα¨ επειδή ήθελε να πιει, επειδή ήθελε να τρέξει, επειδή για εκείνον η ζωή του άλλου δεν έχει καμία αξία, επειδή νιώθει ότι έχει απόλυτη εξουσία πίσω από ένα τιμόνι για να παραφρονεί δείχνοντας το αξιολύπητο πρόσωπό του.
Επειδή αυτό το Κράτος αδιαφορεί για τον ακήρυχτο πόλεμο της αιματοβαμμένης ασφάλτου και δεν σέβεται τα όνειρά σας. Να ζήσετε! και για αυτούς είστε… άλλος ένας αριθμός, στα στατιστικά τους στοιχεία, μέχρι να μυρίσουν και ίδιοι τον θάνατο που σκορπά ο ¨καρκίνος¨ στους Ελληνικούς δρόμους.
Παλιά οι μάνες έχαναν τα παιδιά τους για κάποια ιδανικά, εμείς ?? που στείλαμε τα παιδιά μας και μας τα γύρισαν νεκρά?... Γέμισαν τα κοιμητήρια από νέα παιδιά και από βουβό πόνο.
Όμως,, όχι, δεν σας αξίζουν θλίψη , απελπισία και γοερό κλάμα , γιατί για εμάς δεν πεθάνατε.
Εσείς που φύγατε τόσο νωρίς και τόσο άδικα έχετε λαμπερή θέση στον ουρανό και εκπέμπετε χαρά από εκεί ψηλά. Σίγουρα θα είναι όμορφα και σίγουρα θα γελάτε .. μα σα να ακούω το γέλιο σας .. ναι, σίγουρα γελάτε…….
Σε αγαπάμε!!!!
Και ευχόμαστε να μας αξιώσει ο Θεός να ανταμωθούμε και να είμαστε όλοι ξανά μαζί…
Τα θύματα των τροχαίων είναι ΠΡΟΣΩΠΑ - ΟΧΙ αριθμοί
Για μας και ένας μόνο άνθρωπος που χάνεται ή χάνει ικανότητές του έχει σημασία. Ο πόνος παραμένει ο ίδιος και δεν είναι μετρήσιμος από καμιά στατιστική.
