14 ετών. Πεζός.
8/6/2018. Χτυπήθηκε απο οδηγό ΙΧ στη διάβαση πεζών, Λ. Ποσειδώνος, Άλιμος.
Συλλυπητήρια επιστολή για τον θάνατο του αείμνηστου μαθητή μου Αλέξη Τσεκρέζι
Με βαθιά θλίψη και ανείπωτο πόνο για τον πρόωρο & άδικο χαμό του μαθητή μου Αλέξη, από το τροχαίο δυστύχημα που σημειώθηκε στην παραλιακή την Παρασκευή το βράδυ 8 Ιουνίου 2018, έχω ως υποχρέωση να αναφέρω δυο λόγια για το 14χρονο αυτό παιδί.
Πριν από 8,5 χρόνια ήρθε κοντά μου, για να του διδάξω το άθλημα του Ταεκβοντό ένα ντροπαλό, συνεσταλμένο & ευγενικό παιδί ο Αλέξης.
Η ευγένεια & ο σεβασμός που μου έδειξε από την αρχή, μου έκαναν εντύπωση.
Στην αρχή ήταν φοβισμένος αλλά παράλληλα ενθουσιασμένος με το καινούργιο για εκείνον αντικείμενο. Στην πρώτη του ζώνη θυμάμαι είχε τόσο άγχος που τον πείραζα & τον είχα ρωτήσει γιατί είχε ξεκινήσει το Ταεκβοντό, η απάντησή του ήταν για πειθαρχία & αυτοάμυνα.
Μεγαλώνοντας με ρώτησε "δάσκαλε μπορώ κι εγώ να αγωνιστώ μαζί σας;".
Η απάντηση μου ήταν "νιώθεις έτοιμος Αλέξη;" ́
Στάθηκε λίγο, "Ναι θέλω να σας κάνω υπερήφανο & το Σύλλογο μου επίσης" ́.
Έτσι ξεκίνησε δειλά τα πρώτα του αγωνιστικά βήματα στο 3ο Kim & Liu.
Προσπαθούσε & επέμενε με σθένος, δεν τον άκουσα ποτέ να διαμαρτύρεται για την σκληρή προπόνηση, τους τυχόν τραυματισμούς, τους αγώνες ή για τους συναθλητές του.
Δεν ήθελε να στεναχωρήσει ή να προσβάλει κάποιον. Πάντα γελούσε με κρυφό & πλατύ χαμόγελο, για να μην πληγώσει κάποιον με την έκφρασή του. Δεν έχανε την προπόνησή του παρόλο που έρχονταν με το λεωφορείο, μαζί με την μητέρα του, από το κάτω Καλαμάκι.
Η μητέρα του ακούραστος "φύλακας" δίπλα του, τον συνόδευε και περίμενε με το κρύο ή τη ζέστη για να τελειώσει την προπόνηση, βλέποντας να είναι ευτυχισμένος, έπαιρνε & εκείνη δύναμη.
Όταν έφευγε από το Σύλλογο τον παρατηρούσα ότι ήταν πολύ προσεκτικός για να περάσει το δρόμο. Πάντα έλεγχε και μετά περνούσε και αυτό είναι που μου κάνει περισσότερο εντύπωση για τον άδικο χαμό του.
Θυμάμαι την ημέρα που έδωσε εξετάσεις για μαύρη ζώνη, με τον φίλο του τον Νίκο, τον Παύλο & τα υπόλοιπα παιδιά, πόσο υπερήφανος & χαρούμενος ήταν, όταν απάντησε σωστά σε όλες τις ερωτήσεις στην θεωρεία & βλέποντας ότι έχει προετοιμαστεί καλύτερα από τους υπόλοιπους, χάρηκε ακόμα περισσότερο.
Ο Αλέξης ήταν πράος και ταπεινός στην καρδία, υπεύθυνος και πειθαρχημένος. Ακέραιος με αγνότητα και περιέργεια μικρού παιδιού με αγάπη για όλους. Δεν μας εξέφραζε εύκολα τι τον στεναχωρούσε ίσως για να μην μας πληγώσει.
Δούλευε πάντα αθόρυβα και σεμνά προσφέροντας ότι περισσότερο μπορούσε με ειλικρίνεια και συνέπεια. Αυτό ήταν και το πιο δυνατό συναίσθημα που πλημύρισε όλους τους συναθλητές του από το Σύλλογο μας και μετά από μία εβδομάδα χάρισαν τα μετάλλια τους από το Πανελλήνιο Κύπελλο Ταεκβοντό στον φίλο τους Αλέξη και κάποιοι συναθλητές του, από το Σύλλογο που δεν μπόρεσαν να προκριθούν στο συγκεκριμένο πρωτάθλημα, έκλαιγαν.
Όταν τους ρώτησα γιατί κλαίτε μου απάντησαν " γιατί δεν μπορέσαμε να δωρίσουμε κάτι που να έχει από εμάς στο αιώνιο ταξίδι του ο Αλέξης" ́. Ανατριχίλα έπιασε όλους μας στο γήπεδο όταν 1500 αθλητές, γονείς και προπονητές κρατήσαμε ενός λεπτού σιγής για να αποχαιρετίσουμε και να προσευχηθούμε για το μάταιο χαμό ενός μικρού παιδιού. Όπως ο Σύλλογο μας δεν ξέχασε και δεν ξεχνά τον Αλέξη αφιερώνοντας την Φθινοπωρινή εκδήλωση που έκανε στο ανοικτό θέατρο Μαίρη Αρώνη στην μνήμη του μικρού μας Αλέξη.
Μπορώ να γράφω ατελείωτα για τον Αλέξη, με τις ώρες που είχαμε περάσει μαζί. Δυστυχώς πολύ νωρίς για την ηλικία του πέρασε στην γειτονιά των Αγγέλων. Δεν υπάρχουν λόγια που μπορείς να εκφράσεις σ' εσάς τους γονείς και στον αδελφό του για να σας παρηγορήσω. Το μόνο που υπάρχει & δεν θα σβήσει ποτέ είναι οι ευτυχισμένες στιγμές που ζήσαμε μαζί του και δεν θα τις ξεχάσουμε ποτέ. Είμαι υπερήφανος που υπήρξα δάσκαλός του και έζησα από το λιγοστό χρόνο που του χάρισε η μάταιη αυτή ζωή.
Καλό Παράδεισο & καλή αντάμωση Αγαπητέ μου Αλέξη.
Ο Δάσκαλός σου
Παναγιώτης Μαυραειδής
Καθηγητής Φυσικής Αγωγής
Προπονητής Ταεκβοντό, Kick Boxing
Τα θύματα των τροχαίων είναι ΠΡΟΣΩΠΑ - ΟΧΙ αριθμοί
Για μας και ένας μόνο άνθρωπος που χάνεται ή χάνει ικανότητές του έχει σημασία. Ο πόνος παραμένει ο ίδιος και δεν είναι μετρήσιμος από καμιά στατιστική.
